Narrative theme: identity / belonging

Kochająca mama, nieobecny ojciec. Cudowny chłopak, bolesna miłość.Życie nie jest bajką, którą opowiada nam się w dzieciństwie do snu.Lata sześćdziesiąte. Kingę wychowywała mama – ojciec porzucił je obie jeszcze zanim się urodziła. Dostawała od niej mnóstwo wsparcia, jednak dotkliwie odczuwała brak drugiego rodzica. Musiała walczyć z bezmyślnymi komentarzami oraz okrutnym traktowaniem rówieśników. Te niełatwe przeżycia sprawiły, że wyrosła na osobę z niską samooceną i ograniczonym zaufaniem do ludzi.Lata osiemdziesiąte. Nastoletnia Kinga spotyka Jurka, sąsiada wujostwa, u których spędzała wakacje. Zakochuje się pierwszą, szalenie silną miłością. Dzięki chłopakowi nabiera pewności siebie, a świat zyskuje zupełnie nowe barwy.Lata pełne bólu. Niestety nic nie jest dane na zawsze. Miłość, która miała być wybawieniem, stała się długoletnią udręką...Opowieść Kingi to niezwykle poruszająca historia – wywoła u Was łzy, uśmiech i rumieńce. Niezwykły debiut Beaty Dulewicz rozpoczyna dylogię „Tyle pamiętam". Zapamiętacie tę pozycję na długo!Beata Dulewicz - autorka dylogii obyczajowej pt. "Tyle pamiętam".

Una novela sobre las posibilidades que plantea la vida y sobre el miedo a enfrentarse a ella. Dos jóvenes acaban de terminar el mundo sobre raíles que supone la vida universitaria y se enfrentan por primera vez al ámbito laboral. De pronto, todo parece posible, todos los futuros están al alcance de su mano... pero al mismo tiempo, todas las catástrofes se ciernen sobre ello. Una novela tan descarnada y al mismo tiempo intensa como la vida misma.Pedro Luis Ladrón de Guevara Mellado es un autor español nacido en Cieza en 1959. Doctor en Filología, ha sido lector en ciudades como Nápoles, Catania o Bérgamo. En la actualidad es catedrático de lengua y literatura italiana en la Universidad de Murcia, labor que compagina con su otra pasión: la literatura.

Una novela que te dejará sin aliento.Desde los cafés de Madrid al Barrio Rojo de Amsterdam, el mundo y la vida bohemia se respira en cada página de esta obra llena de fascinantes personajes de todo tipo, entre ellos un náufrago que busca desesperadamente un hogar, y una seductora lamia dispuesta a todo para conseguir lo que quiere. Pero eso no es todo, pues la trama se complica aún más cuando el protagonista, Rafael, recibe una visita inesperada que cambiará el rumbo de una historia que te atrapará en sus páginas de inicio a fin.José Luis Moreno-Ruiz (Santander, 1953 - Madrid, 2021) fue un escritor y periodista español con una extensa y variadísima obra entre las que destacan títulos como "María Angustias, la viuda que concibió sin pecado" (1982) o "Día de reyes" (1979). Sus obras abordan temas como la identidad, las relaciones humanas y la sociedad contemporánea, y se caracterizan por un estilo directo y cercano al lector.Además de su labor como escritor, tradujo también del inglés clásicos de Stevenson, Melville y Chesterton y varios libros de no ficción, género que también supo transitar con sus Diarios, entre otros libros.

Un’anima duplice, divisa e lacerata, è quella del remoto Nordest: terra di frontiera, di confini a volte labili, a volte impenetrabili. Territorio di amicizie insperate e di odio indescrivibile, l’Istria è narrata ancora una volta in tutta la sua complessità.Pubblicata postuma nel 2000, "La casa col mandorlo" è una raccolta di racconti paradigmatica dell’intera produzione letteraria di Fulvio Tomizza. Sospesi costantemente fra la cronaca delle vicende istriane e momenti di autentico lirismo, questi testi offrono innumerevoli spunti di riflessione. Fulcro simbolico dell’intera impalcatura che sorregge i racconti è la metafora del mandorlo, albero da frutto tipico dell’Istria, che si ritrova trapiantato, come uno straniero in una terra ignota, nel bel mezzo dell’agro friulano. Resiliente come soltanto un albero potrebbe essere, la pianta si configura come l’emblema di un’identità profonda, le cui radici sono state strappate brutalmente, ma che all’occorrenza può ancora dare i suoi frutti. Fosse anche a distanza dalla propria patria martoriata...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

La vita di Emilio Cèrnigoj viene sconvolta per sempre un giorno qualsiasi, quando, di ritorno verso casa, incappa in una donna misteriosa che sostiene di essere sua figlia. Da quel momento l'esistenza di Emilio inizia a correre su due binari paralleli: da un lato c’è la sua vita come bravo padre di famiglia nella Trieste del 1993; dall’altro c’è il sé stesso giovane, impegnato a studiare all’Università di Lubiana nel 1953. È l’inizio di una storia che costringerà il protagonista a fare un bilancio degli anni trascorsi, ripensando ai tempi andati e alle tante figure che hanno popolato la sua giovinezza. Con lo stile asciutto e il forte senso del tragico che lo hanno consacrato come uno degli autori istriani più significativi, Fulvio Tomizza affida alle pagine di questo bel romanzo la delicata missione di ricostruire un passato scomodo, senza tacere né della vigliaccheria né della capacità che gli esseri umani hanno di amare...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Възрожденската слава е отмита от следосвобожденския срам. Героичното минало е изместено от моралната низост, възцарила се края на XIX век. Чрез „Драски и шарки" Вазов умело критикува действителността, от която той самият е част. Заема позицията и на съдник, и на свидетел на епохата. Посочва и укорява духовния упадък, докато същевременно припомня възрожденските ценности, които все още могат да бъдат събудени у българина. „Драски и шарки" е сборник с разкази, които са едновременно изпълнени с критика, реализъм и патос, и благодарение на тях Вазов оставя за идните поколения доказателство за реалната картина в България – и възвишена, и принизена.Иван Вазов е един от най-известните български писатели и поети, живял в годините 1850-1921. Животът и творчеството на Вазов са белязани от два периода – Възрожденски и следосвобожденски. Дебютира през 1870 год. със стихотворението „Борба", а шест години по-късно издава първата си стихосбирката. Обемното творчество на Иван Вазов обхваща почти всички жанрове, като негово дело е първият български научнофантастичен разказ („Последният ден на ХХ век", 1899) и първата българска фентъзи поема („В царството на самодивите", 1884). Вазов се определя като „хроникьор на епохата", а Гео Милев от своя страна го нарича „патриарх на българската литература". Произведенията на Вазов могат да се четат като поезия, но и като история на България. Той заема достойно място сред българите, допринесли за утвърждаването, съхранението и развитието на нацията.

„– Днес всичко ще се свърши – бавно се провря мисъл през умът му и той несъзнателно усети болезнено да се свика сърцето му. Стоян се задъхва, сякаш ли го души нещо, ниските почернели греди над него сякаш го потискват, смазват."Клетото сърце на младия момък е разбито, не вижда бъдеще, не открива смисъл. Търси с какво да запълва всяка минута, за да не оставя мислите си да отлитат към болезнената реалност. Подкарва овцете на паша, избягва от хората и среща упование в природата и Балкана. Каква е мъката, която раздира сърцето на Стоян? Ще успее ли да я преглътне и да продължи напред?Петко Тодоров е писател и поет, живял в периода 1879 – 1916 год. Ранното му творчество е повлияно от идеите на социалдемокрацията. През 1898 год. записва право в Берн, а в последствие литература в Берлин и Лайпциг. Пътуванията му из Европа обогатяват мирогледа и вижданията му и литературата му изменя фокуса си. През 1899 год. издава първата си идилия „Певец", с която поставя началото на своето по-дълбоко психологическо творчество, в което европейската философия на индивидуализма се смесва с изконно българската душевност. Пише редица драми, сред които „Първите", „Змейова сватба" и „Невеста Боряна". Народният фолклор и поверия, които заемат централно място в драмите му, служат за негово вдъхновение, а типичните свободни и независими герои на идилиите му предлагат по-различна литература на читателите от неговото време.

„Известният столичен писател-реалист Кардашев излезе от дома си рано един есенен ден и тръгна да кръстосва града." Кардашев е в търсене на идеалистичен образ, благородна постъпка или добро дело, които да го вдъхновят. Преброжда всички квартали на София, среща се с хора от различни социални кръгове, но следосвобожденската действителност го обезсърчава. Низките страсти, егоизмът и масовото безразличие надделяват. Моралната апатия е разрушила възрожденските ценности, а желанието на писателя-реалист да открие положителния герой на епохата е пред провал.Иван Вазов е един от най-известните български писатели и поети, живял в годините 1850-1921. Животът и творчеството на Вазов са белязани от два периода – Възрожденски и следосвобожденски. Дебютира през 1870 год. със стихотворението „Борба", а шест години по-късно издава първата си стихосбирката. Обемното творчество на Иван Вазов обхваща почти всички жанрове, като негово дело е първият български научнофантастичен разказ („Последният ден на ХХ век", 1899) и първата българска фентъзи поема („В царството на самодивите", 1884). Вазов се определя като „хроникьор на епохата", а Гео Милев от своя страна го нарича „патриарх на българската литература". Произведенията на Вазов могат да се четат като поезия, но и като история на България. Той заема достойно място сред българите, допринесли за утвърждаването, съхранението и развитието на нацията.

„Идилии" потапя читателя в ранния XX век, когато влиянията на европейската култура достигат българските традиции. Индивидуализмът и модерното се сливат с патриархалното и установеното. Персонажите не са пряко обвързвани със селото или града. Те са чужди и различни. Търсят себе си и се борят с обществото, което се опитва да им наложи ограниченията си. Сборникът на Петко Тодоров отвежда читателя в една по-различна България и го запознава с едно пъстро общество, изтъкано от различия, но и обединено от традицията, вярата и миналото.Петко Тодоров е писател и поет, живял в периода 1879 – 1916 год. Ранното му творчество е повлияно от идеите на социалдемокрацията. През 1898 год. записва право в Берн, а в последствие литература в Берлин и Лайпциг. Пътуванията му из Европа обогатяват мирогледа и вижданията му и литературата му изменя фокуса си. През 1899 год. издава първата си идилия „Певец", с която поставя началото на своето по-дълбоко психологическо творчество, в което европейската философия на индивидуализма се смесва с изконно българската душевност. Пише редица драми, сред които „Първите", „Змейова сватба" и „Невеста Боряна". Народният фолклор и поверия, които заемат централно място в драмите му, служат за негово вдъхновение, а типичните свободни и независими герои на идилиите му предлагат по-различна литература на читателите от неговото време.

Di fronte ai meccanismi misteriosi della Storia, gli esseri umani sembrano soltanto esili granelli di polvere. Ma sentimenti come l’amore e l’amicizia, spesso, possono trascendere anche il destino più tragico...Fulvio Tomizza, autore di una struggente Trilogia Istriana che racconta l’esodo drammatico dei profughi istriani dopo la Seconda guerra mondiale, è stato un romanziere di rara sensibilità, cantore della semplicità e dei sentimenti più archetipici di un’umanità che, nonostante le circonvoluzioni della grande Storia (sì, quella con la "s" maiuscola!), sembra ritornare sempre a una genuinità apparentemente smarrita. I due protagonisti del romanzo "L’amicizia", pubblicato per la prima volta nel 1980, sono rispettivamente un contadino istriano e un giovane borghese triestino. Il loro legame, avversato dalle vicissitudini sociali della loro epoca, si risolve invece in un’insperata amicizia: una di quelle che lasciano sempre un barlume di speranza...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Aurelio Imberido è un nobile dal blasone sbiadito, un conte decaduto. Senza le ricchezze di una volta, la sua figura non impone nessuna pretesa di rispetto oligarchico. Nel suo cuore, però, gli stessi traguardi da cui si sta inesorabilmente allontanando rimangono un punto d’arrivo ideologico: la monarchia, l'elitarismo, la tradizione nobiliare.Seguendo le sue vicende e i suoi pensieri, i lettori saranno accompagnati da un personaggio affascinante quanto ideologicamente distante da molti dei valori odierni.Per far passare un messaggio, a volte, vale la pena esplorare il suo opposto.Enrico Annibale Butti (1868-1912) è stato uno scrittore e drammaturgo italiano. Nelle sue opere, ampiamente influenzate dall’indagine introspettiva tipica della tradizione scandinava, Butti si concentra con attenzione chirurgica a delineare i suoi personaggi dal punto di vista psicologico.

‘Verdwenen’ is een Nederlandse roman geschreven door Melati van Java. De roman wordt beschouwd als een van de belangrijkste werken uit de Nederlandse literatuur van de 19e eeuw. Het is een krachtige en tot nadenken stemmende roman die thema's als macht, privileges en rechtvaardigheid onderzoekt in de context van kolonialisme.‘Verdwenen’ is het verhaal van een jonge vrouw genaamd Reyna, die op zoek is naar haar echtgenoot, Alphonse, nadat hij plotseling is verdwenen. Terwijl Reyna dieper in het verleden van Alphonse duikt en zijn verdwijning onderzoekt, ontdekt ze een complex web van geheimen en verraad. Maar door Reyna's zoektocht (her)ontdekt ze ook de liefde. De roman onderzoekt thema's als liefde, vertrouwen en de gevolgen van het bewaren van geheimen.Nicolina Maria Sloot (1853-1927) werd op 13 januari 1853 geboren in Semarang (Java, Indonesië). In 1871 verhuisde haar familie naar Nederland, waar Nicolina's vader werk vond als onderwijzer. In Nederland begon Nicolina haar literaire carrière onder verschillende pseudoniemen: Mathilde, Melattie van Java en het iets subtielere Melati van Java. Het was in die tijd uitzonderlijk om als jong katholiek meisje te publiceren waardoor zij ervoor koos om schuilnamen te gebruiken. Door de jaren heen ontwikkelde Nicolina zich tot een zeer succesvol auteur. Haar boeken waren populair: zo was in 1921 haar boek 'Hermelijn' het vaakst uitgeleende bibliotheekboek en kreeg ze als een van de eerste vrouwen het lidmaatschap tot de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde aangeboden (1893).

"Jeg fandt ikke kvinden. Jeg vidste end ikke, at noget som hende kunne eksistere. Jeg havde mine dyr, mine rutiner, min daglige rytme, og det var for så vidt nok. Jeg behøvede ikke andet. Eller: jeg vidste ikke, at jeg behøvede andet."Novellerne i "Så megen vrede" handler om mennesker, som på den ene eller den anden foruroligende måde færdes i sindets eller tilværelsens alleryderste randområder. På hver sin vis lever de isolerede fra det samfund, de på overfladen lader til at være en del af.Novellesamlingen udkom første gang i 1993.Mads Brenøe (f. 1968) er en dansk forfatter, der har udgivet en lang række romaner og novellesamlinger. Han er uddannet fra Forfatterskolen i 1991 og debuterede i 1993 med bogen "Fristeren." Hans historier kredser ofte om de skæve og anonyme eksistenser, der lever på kanten af samfundet.

Un derroche de sensibilidad y buen hacer nos presenta la primera novela del novelista y poeta Jorge Portocarrero. En ella asistimos a la historia de un joven latinoamericano que se incorpora a la guerrilla urbana. Sin embargo, tras cumplir con su primera misión y quitarle la vida a un hombre, se verá obligado a escapar del país. Pronto se dará cuenta de que los ideales que lo motivaban no valen el precio de una vida humana.Jorge Portocarrero es un escritor peruano nacido en Lima y establecido desde los años 80 en España. Médico y neurólogo de formación, imparte clases de Semiología y Humanidades Médicas una universidad madrileña, labor que compagina con su amor por la literatura. Sus escritos destacan por una prosa cuidada y certera combinada con una sensibilidad inusitada.

È notte quando la carrozza si ferma davanti ai cancelli di Villa Turner, la nebbia avvolge la casa e i segreti dei suoi abitanti. Judith non conosce i dettagli dell’incarico che Edgar Turner vuole affidarle, ma anche dopo aver appreso la verità acconsente ad accudire la misteriosa ragazza che ha bussato alla sua porta.Per permettere a Gwen di recuperare le forze, lei e Peter si sono isolati. Quando il loro nascondiglio viene scoperto, sono costretti ad abbandonarlo e a fuggire tra le montagne. Determinata a trovare Maryon, Gwen sente più che mai il bisogno di fare luce sulla natura del loro dono e crede che il libro che ha tra le mani possa condurla alle risposte che sta cercando.VITTIMA DEL DESTINO.SCHIAVA DEL SUO POTERE.Cosa dicono i lettori:"La donna senza nome" è una storia ricca di mistero e avventura, sfumata di fantasy e romance, che mi ha emozionata e catturata dalla prima all’ultima pagina.1001_notti_dinchiostro - BlogLo stile di scrittura dell'autrice, già apprezzabilissimo sin dall'inizio, è addirittura migliorato, con una narrazione ricca e ben strutturata che mi ha permesso di immergermi nel racconto e sentirmi come se mi trovassi di fianco a Gwen e Judith, le due protagoniste principali.LauraLaura Usai è una scrittrice milanese. Grande appassionata di lettura – attività che sponsorizza appassionatamente anche attraverso i social – lavora come copywriter e, dopo aver esordito col racconto "Gli occhi del disinganno" (2017), ha scalato le classifiche di vendita Amazon col romanzo fantasy "Il segreto della curatrice", cui ha fatto seguito l’altrettanto fortunato "La donna senza nome" (2021). Apprezzata per la sensibilità descrittiva e per l’acume narrativo, ha inoltre pubblicato il racconto "Maite" (2020) e il romanzo storico "L’eredità di Christine" (2021).

Hester appears to have it all - marriage, a nice home, three children and a stimulating job.But it is not enough. For no matter how much she and her husband earn, she spends more.Driven by a desire to be loved by his mother, young Paul starts betting on the horses with the family's gardener.He wins, wins and just keeps winning. But, as quickly as he hands her the money, Hester has splurged it away.Then, as Derby day approaches, the spooky secret of Paul's endless run of luck is revealed.As tragedy beckons, will Paul win his mother's love?This book is perfect for fans of Edgar Allan Poe and Ernest Hemingway.It was made into the 1949 fantasy film 'The Rocking Horse Winner', starring John Howard Davies, Valerie Hobson and John Mills.DH Lawrence (1885-1930) was an English writer and poet.He was at the centre of a great deal of controversy during and after his life, with the explicit nature of some of his novels leading to censorship and protests.Many critics admired his imaginative and deeply descriptive style, though.Among his best-known novels are 'Sons and Lovers', 'Lady Chatterley's Lover', 'The Rainbow' and 'Women in Love'.

‘Moving the Mountain’ (1911) is a novel by American feminist and writer, Charlotte Gilman. It is the first book of her classic utopian feminist trilogy that includes ‘Herland’ (1915) and ‘With Her in Our Land’ (1916).After suffering from memory loss due to an accident during his trip to Tibet at the age of 25, John Robertson is eventually found by his sister Nellie thirty years later.She helps him recover his memory, but on returning home to America, John is shocked to discover that much has changed and women are now emancipated. Can he learn to accept equality of the sexes and that the misogynist views of his youth no longer exist?Readers looking for a utopian twist on Margaret Atwood's ´The Handmaid's Tale´ will love ´Moving the Mountain´!Charlotte Perkins Gilman, also known as Charlotte Perkins Stetson (1860-1935), was an American feminist, writer, publisher and advocate for social reform. She wrote novels, short stories, poetry, and nonfiction, and has served as a role model for future generations of feminists.She is best remembered for her semi-autobiographical short story, ‘The Yellow Wallpaper’ (1899), which she wrote after suffering a severe bout of post-childbirth depression.Other notable works include her feminist utopian trilogy, ‘Moving the Mountain’ (1911), ‘Herland’ (1915), and ‘With Her in Our Land’ (1916). Gilman also published a collection of poems addressing women’s issues, called ‘In This Our World’ (1993).

От Освобождението, към сръбско-българската война, през „Последният ден на XX век", „Гранична хижа и други разкази" е „Разходка из историята" на България във въстания, войни, победи и загуби, на българина в нищета, но и богатство, подем, но и упадък. Сборникът ни прави част от живота на отделния човек, а епохата, следосвобожденските разочарования, редуващи се с надежда и хъс за промяна са едновременно и фон, и главен участник в съдбите на българите.Иван Вазов е един от най-известните български писатели и поети, живял в годините 1850-1921. Животът и творчеството на Вазов са белязани от два периода – Възрожденски и следосвобожденски. Дебютира през 1870 год. със стихотворението „Борба", а шест години по-късно издава първата си стихосбирката. Обемното творчество на Иван Вазов обхваща почти всички жанрове, като негово дело е първият български научнофантастичен разказ („Последният ден на ХХ век", 1899) и първата българска фентъзи поема („В царството на самодивите", 1884). Вазов се определя като „хроникьор на епохата", а Гео Милев от своя страна го нарича „патриарх на българската литература". Произведенията на Вазов могат да се четат като поезия, но и като история на България. Той заема достойно място сред българите, допринесли за утвърждаването, съхранението и развитието на нацията.

Животът на Любица и Иван Гойчев вече не върви така гладко. Любица е потопена в любовните романи, обрисуващи идеалните любвеобилни и ласкателни мъже, и все повече се отдръпва от своя собствен Иван, в когото не открива и частица от нежността, за която се пише в книгите ѝ. Иван научава, че пиесата „Куклен дом" от норвежкия драматург Хенрик Ибсен ще се поставя на сцена и решава да зарадва своята мила Любица. След пиесата отношенията им се променят. Дали героинята от „Куклен дом" Нора вдъхновява Любица да запази семейството си или за Иван предстоят още по-тежки дни?Иван Вазов е един от най-известните български писатели и поети, живял в годините 1850-1921. Животът и творчеството на Вазов са белязани от два периода – Възрожденски и следосвобожденски. Дебютира през 1870 год. със стихотворението „Борба", а шест години по-късно издава първата си стихосбирката. Обемното творчество на Иван Вазов обхваща почти всички жанрове, като негово дело е първият български научнофантастичен разказ („Последният ден на ХХ век", 1899) и първата българска фентъзи поема („В царството на самодивите", 1884). Вазов се определя като „хроникьор на епохата", а Гео Милев от своя страна го нарича „патриарх на българската литература". Произведенията на Вазов могат да се четат като поезия, но и като история на България. Той заема достойно място сред българите, допринесли за утвърждаването, съхранението и развитието на нацията.

Suurta rakkautta ja suuria menetyksiä San Franciscossa.Minnie Grant on ystävänsä esiliinana golfkentällä, kun hän tapaa Raymond Gordonin. Nuori nainen ja varttuneempaan ikään ehtinyt mies ystävystyvät, mutta tunteet syvenevät nopeasti ja pian Minnie ja Raymond jo vihitään. Heidän liittoaan ei oteta vastaan pelkästään ilolla, ja tuoreen avioparin ympärillä riittää epäilijöitä. Onko Minnie vain Raymondin rahojen perässä? Voiko nopeassa tahdissa edennyt suhde olla todellista rakkautta?Kun aurinko paistaa kirkkaimmin, tuntuvat tummat pilvet sitä synkemmiltä. Raymondilla on nimittäin salaisuus, ongelmia terveytensä kanssa, joista hän ei ole Minnielle puhunut. Varmalta näyttänyt tulevaisuus on äkkiä huteralla pohjalla, ja itse kunkin on pohdittava tunteitaan. Miten käy Minnien vaikeassa tilanteessa?Sairaala San Franciscossa on kirjasarja täynnä tunnetta! Alunperin 1980-luvulla julkaistut romanttiset tarinat liittyvät sairaalamaailmaan – ja tohtori Stefan Frank pääsee todistamaan monia jännittäviä rakkaustarinoita.Tuija Lehtinen (s. 1954) on rakastettu kirjailija, joka on tunnettu erityisesti nuortenkirjoistaan. Uransa alkuvuosina hän kirjoitti myös Kolmiokirjan romanttisia lukemistoja.

Julmankoominen tarina arkipäiväiseksi muuttuneesta väkivallasta ja elämän epävarmuuksista.On perhe, Veli, Sisko ja äiti. Isäkin oli, ja on muistoissa yhä. On riitoja, alkoholia, mielenterveysongelmia, kovia otteita ja kipeitä ajatuksia. On epätoivoinen tarve kuulua johonkin, rakastaa jotakuta, muuttua tai muuttaa jotain. Mutta kun väkivalta on rutiininomaista ja tullut jo osaksi tuttua arkea, voi toisenlaista elämää olla vaikeaa edes hahmottaa.Perhe on monitasoinen, traaginen ja koominen romaani väkivallasta, parisuhteesta, erosta, lapsuudesta ja vanhemmuudesta. Se kuvaa rosoisen elämän pieniä iloja, vaikeuksien rikkomaa arkea sekä aikuiseksi kasvamista silloin, kun ympäristö ei tarjoa siihen onnellista mallia.Marikki Piirtola on suomalainen kirjailija ja kuvataiteilija. Piirtolan harrastuksiin kuuluvat avantouinti ja sauvakävely, ja kirjoittamalla hän tekee matkoja menneisyyteen ja tulevaisuuteen. Hänen tuotantonsa sisältää sekä romaaneita että näytelmiä, runoja ja sarjakuvia.

En modern klassiker!Virginia Woolfs genombrottsroman är en banbrytande och gripande berättelse om en ung mans kamp för att hitta sin plats i en värld styrd av sociala normer och konventioner.Genom ögonen på de kvinnor som står honom närmast får vi följa Jacob Flanders liv i det tidiga 1900-talets England – från barndomen i en idyllisk kustby till studier vid Cambridge och sökandet efter mening och identitet i Londons bohemiska konstliv. Genom Woolfs poetiska och djupt psykologiska skildring bjuds läsaren in i Jacobs värld och får ta del av hans kärlek, sorg, glädje och smärta. Virginia Woolf var en tongivande modernist och en av 1900-talets viktigaste engelskspråkiga författare. Med sin experimentella prosa och karaktäristiska berättarteknik var hon med och nydanade romangenren. Hennes verk har även ökat medvetenheten om kvinnorollen och inspirerat flera nutida feministiska rörelser.

La tragedia di un popolo narrata da uno dei più grandi scrittori di frontiera del Novecento.Primo volume della celebre Trilogia Istriana, "Materada" è un romanzo dalle forti tinte autobiografiche, che racconto di un’epoca tristemente ben nota a Fulvio Tomizza: quella dell’emigrazione forzata di migliaia di istriani dalle proprie terre ataviche verso un’Italia ostilmente indifferente alla loro sofferenza. Protagonista del romanzo è Francesco Koslovic, contadino istriano impegnato nel disperato tentativo di conservare la proprietà del terreno su cui lui e il fratello hanno lavorato per una vita intera. Tragedia famigliare, quindi, ma anche collettiva. La storia, narrata senza filtri e con la commossa partecipazione dell’autore, non può lasciare indifferenti...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Dev’esserci un motivo se la caducità della natura viene spesso, metaforicamente, accostata a quella dell’amore...In una Trieste autunnale, il giovane istriano Stefano Marcovich è ospite presso la prestigiosa famiglia dei Cohen. La figlia Miriam, destinata a diventare sua moglie, si staglia come un faro di stabilità in mezzo a un mare di avventure erotiche sconclusionate, che trascinano continuamente Stefano nel baratro dell’adulterio. L’amore per – e di – Miriam, tuttavia, è più forte di ogni altra cosa: non è solo complicità, affetto, attrazione fisica. Esso, al contrario, è tutto ciò che può essere la natura umana: necessità di sicurezza, ricerca dell’ignoto, paura e disperazione. Con questo romanzo straordinario, che studia l’amore con disincanto e sensibilità, Fulvio Tomizza trasmette a chi legge una celebrazione senza tempo, tanto sincera quanto vivida, del fenomeno più enigmatico fra tutti.Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Per raccontare la luce è necessario aver soggiornato a lungo nell’ombra...Pubblicata per la prima volta nel 1974, "Dove tornare" è un’opera particolare all’interno della variegata produzione letteraria di Fulvio Tomizza. Sotto certi aspetti, lo si potrebbe considerare il quarto romanzo della serie dedicata al proprio alter-ego Stefano Markovich, se non fosse che questo non è un romanzo. Si tratta piuttosto di un quaderno di riflessioni, strutturato attorno a quattro lettere, più o meno vere, indirizzate a una professoressa boema, cattolica dissidente, che l’autore considera un’anima affine. Si parla di Mitteleuropa, di case di campagna e di amicizie romane, senza che venga mai meno – neanche una volta – l’occhio divertito e al contempo indagatore di Tomizza, che qui si offre ai lettori in tutta la propria sincera fragilità.Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

"L' Italia è un'espressione geografica."Principe Klemens von MetternichIn questo romanzo semiautobiografico, uno scrittore di mezza età si trova in più occasioni a passare per i territori della Dalmazia, costringendosi a riflettere sulla storia della regione e sulle proprie vicende famigliari. Il narratore – così come Tomizza – è originario dell’Istria, ma ha remote ascendenze dalmate. Chiamato a tenere alcune conferenze a Zara, lo scrittore entra in contatto con alcune personalità di spicco della politica locale e, nel corso di qualche anno, assiste al cambio di regime jugoslavo, ai primi vagiti di un nazionalismo rimasto a lungo silente e, quindi, alla guerra. Una guerra doppiamente infame, che contrappone vicini di casa e amici di lunga data, ma che segna, al contempo, il concretizzarsi di antiche spinte autonomiste. Un romanzo che aiuta a capire i Balcani e la loro complessa storia, grazie allo sguardo sensibile di un grandissimo scrittore di frontiera...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Puoi fuggire dalla guerra, dalla fame e dalla distruzione della patria, ma non puoi allontanarti dalle nefandezze del tuo spirito...Pubblicato per la prima volta nel 1990, "I rapporti colpevoli" è un romanzo parzialmente autobiografico, attraverso cui Fulvio Tomizza ripercorre mezzo secolo di vicissitudini famigliari nella sciagurata terra di confine dell’Istria. Al centro della narrazione – affidata fittiziamente al fratello del protagonista – c’è il matrimonio fra Flavio ed Ester, funestato dai continui tradimenti di lui ma sorretto dall’amore incondizionato di lei. Sullo sfondo dei crudeli sviluppi geopolitici del Novecento, che vedranno il comune di Giurizzani entrare a far parte della neocostituita Jugoslavia di Tito, il racconto dipinge un affresco, tanto vivido quanto cinico, di un’esistenza sospesa fra più poli: più case, più patrie, più amori...Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Il dramma dell’emigrazione sulla pelle di una madre con il neonato al seno: una raffigurazione senza tempo, emblema della sofferenza di tutte quelle persone che sono costrette a lasciare la propria terra in cerca di un futuro migliore...Secondo volume della celebrata Trilogia Istriana, "La ragazza di Petrovia" è un romanzo che racconta la delicata fase di inserimento delle migliaia di profughi istriani nell’Italia appena uscita da un disastroso conflitto mondiale. Ammassati nei cosiddetti "campi di raccolta", questi italiani, sfuggiti a Tito e alle rappresaglie antifasciste, scopriranno di non essere affatto i benvenuti. Protagonista del romanzo è Giustina, giovanissima profuga che si ritrova a dover portare avanti la gravidanza nonostante un contesto sociale così drammatico. Un libro che racconta la tragedia eterna dell’emigrazione, dell’intolleranza e dell’odio, riportando a galla eventi storici che l’opinione pubblica italiana ha scelto di dimenticare troppo presto.Fulvio Tomizza (1935-1999) nasce nella contrada di Materada, nel comune istriano di Giurizzani. Cresciuto in mezzo alle tensioni interetniche fra italofoni e slavi, con l’irrompere della Seconda guerra mondiale è costretto a riparare a Trieste con la famiglia. Iscrittosi all’Accademia di Arte Drammatica e alla facoltà di Lettere di Belgrado, nel 1957 esordisce con i primi racconti, cui faranno seguito, di lì a poco, i romanzi della Trilogia Istriana: "Materada" (1960), "La ragazza di Petrovia" (1963) e "Il bosco di acacie" (1966). Ai suoi romanzi, che raccontano la difficile vita degli italiani di frontiera, Tomizza affianca un’originale produzione teatrale ("Vera Verk", "La storia di Bertoldo", "L’idealista") e una serie di testi per l’infanzia ("La pulce in gabbia", "Il gatto Martino"). Nel 1977, col romanzo "La miglior vita", si aggiudica il Premio Strega.

Anette troede, at hun havde fundet et sted at falde til, da hun fik plads hos et sødt ægtepar i Danmark. Hun troede, at hendes udlængsel var manet i jorden, og at hun ikke længere ville føle denne trang til at rejse – eller flygte.Da hun en dag modtager en kuvert fra Schweiz, ændrer alt sig imidlertid. Der er ingen afsender på kuverten, og den indeholder intet brev. Men indeni ligger der et farvestrålende postkort, der viser et badested i de Schweiziske bjerge. Det billede er nok til at få Anette til at beslutte sig. Hun må rejse videre igen, skønt hun ikke aner, hvem der kan have sendt hende kortet."Vi, der vandrer" udkom første gang i 1921.Olga Eggers (1875-1945) var dansk journalist og forfatter. Hun var en markant skikkelse i sin samtid som fremtrædende socialdemokrat og kvindesagsforkæmper. Eggers var optaget af kvinders seksuelle frigørelse og retten til prævention og abort, og hun udfoldede disse emner i flere af sine romaner.I 1933 meldte Eggers sig imidlertid ind i det danske nazistparti og blev i 1945 arresteret af modstandsbevægelsen og døde samme år i Vestre Fængsel. Olga Eggers står tilbage som en kompleks og sammensat skikkelse i dansk kultur- og litteraturhistorie.

"’Du forstår ikke en mands følelser,’ sagde han iltert. ’En kvinde vil aldrig forstå en mands ensomhed. Når I føler jer ensomme, så er det i virkeligheden kun lysten til at være beskyttede, til at have en, som kan agere læbælte. Eller også er det en ren og skær forfængelighedssag. I vil have det at prale med, at en mand gider tage sig af jer.’’Men sådan er det ikke med mænd, vel? Det er den store verdenssmerte, der fylder jer, ikke sandt?’Han gik et par skridt bort fra hende.’Du har intet hjerte.’"Sara har for længst lært, at det bare er til besvær at lytte til sit hjerte. Da hun en stormfuld aften får besøg af en ven, oplever hun ikke andet end ubehag, da han giver sig til at klandre hende for, at hun ikke elsker ham. Men hvorfor skulle hun det? Han stak bare af til Amerika og lod hende blive tilbage. Skal hun så elske ham nu, bare fordi han er vendt hjem igen?"Gaden" er en roman om rodløshed og ensomhed. Den handler om, hvor svært det er at finde noget at leve for, når man ikke føler, man har et sted at høre til. Den udkom første gang i 1923.Olga Eggers (1875-1945) var dansk journalist og forfatter. Hun var en markant skikkelse i sin samtid som fremtrædende socialdemokrat og kvindesagsforkæmper. Eggers var optaget af kvinders seksuelle frigørelse og retten til prævention og abort, og hun udfoldede disse emner i flere af sine romaner.I 1933 meldte Eggers sig imidlertid ind i det danske nazistparti og blev i 1945 arresteret af modstandsbevægelsen og døde samme år i Vestre Fængsel. Olga Eggers står tilbage som en kompleks og sammensat skikkelse i dansk kultur- og litteraturhistorie.